W wyniku procesu wytwórczego surowe żelazo zawiera pierwiastki towarzyszące, jak krzem, fosfor, siarka, azot, tlen, wodór i inne, które najczęściej mają niekorzystny wpływ na właściwości stali. Dlatego też należy je usunąć albo przynajmniej znacznie zredukować ich zawartość podczas procesu produkcji stali.
Częściowo reagują one między sobą już podczas procesu produkcji stali i przechodzą do żużla. Innym przykładem są węgiel i tlen, które tworzą tlenek węgla (CO) i przez gazowanie w sposób widoczny doprowadzają ciekły stop do wrzenia. Wydostający się gaz oczyszcza fizycznie stop także z innych pierwiastków towarzyszących, bez konieczności podejmowania innych działań z zewnątrz. Powstająca stal nazywa się stalą nieuspokojoną. Proces ten wymaga jednak czasu, dlatego też obecnie jest rzadko stosowany w masowej produkcji, przynajmniej przy profilach grubościennych. Stal nieuspokojona bardzo dobrze nadaje się do cynkowania ogniowego. W oparciu o obowiązujące normy i przepisy nie jest już jednak właściwie dopuszczona do stosowania jako stal konstrukcyjna.
W powszechnym obecnie procesie produkcji stali, przed lub podczas procesu odlewania (odlewanie ciągłe) dodaje się do stali takie pierwiastki, jak mangan, krzem i/lub aluminium w różnych ilościach i proporcjach, przez co zbędne składniki stali, jak siarka, tlen i azot są wiązane chemicznie i w dużym stopniu przechodzą do żużla. Tak wyprodukowane stale nazywa się uspokojonymi. Zawierają one różne ilości manganu, krzemu i aluminium. Taki proces produkcji stali jest niezwykle opłacalny i dominuje przy wytwarzaniu stali konstrukcyjnych. Ogólnie rzecz biorąc stal uspokojona nadaje się do cynkowania ogniowego. Stal uspokojona krzemem tworzy jednak grubsze powłoki niż stal nieuspokojona.
Możliwe jest także uspokojenie stali wyłącznie za pomocą manganu i aluminium. Takie stale prawie nie zawierają krzemu i w procesie cynkowania ogniowego zachowują się podobnie jak stale nieuspokojone (stale niskokrzemowe).