Kruchość wodorowa stali (korozja naprężeniowa indukowana wodorem) oznacza obniżenie określonych mechanicznych parametrów w wyniku łączenia się zaabsorbowanych w sieci krystalicznej żelaza atomów wodoru w cząsteczki wodoru. Powstające wskutek tego ciśnienie prowadzi do wewnętrznych naprężeń w strukturze stali i ewentualnie do pęknięcia elementu stalowego.
Tak zwana anodowa kruchość wodorowa pochodzi od wewnętrznych pęknięć i innych wewnętrznych powierzchni w sieci krystalicznej, w których gromadzi się wodór i dotyczy przeważnie mniej wytrzymałych stali konstrukcyjnych (S235).
Katodowa kruchość wodorowa dotyczy prawie wyłącznie stali o podwyższonej wytrzymałości (HV powyżej 350). Możliwe są wyjątki, jeśli roztwory wytwarzające wodór (kąpiele odtłuszczająco-trawiące, kąpiele trawiące, płuczki) są zanieczyszczone przez tzw. aktywatory, co jednak w procesie cynkowania ogniowego zdarza się raczej rzadko z powodu dużej objętości roztworów przygotowania wstępnego.
W obu przypadkach kruchości wodorowej celowe jest stosowanie specjalnych inhibitorów, które zmniejszają a nawet zapobiegają absorpcji wodoru podczas przygotowania powierzchni.
Na skutek zachodzących procesów dyfuzji kruchość wodorowa jest często reakcją opóźnioną w czasie, która może wystąpić także dopiero po paru godzinach, dniach, a nawet miesiącach.