Biała korozja to obszerne objętościowo produkty korozji cynku, które powstają na jego powierzchni w wyniku narażenia świeżo ocynkowanych elementów na działanie wilgoci, w tym stojącej wody. Szczególnie szkodliwa jest woda kondensacyjna, która nie pozwala na wytworzenie kryjących warstw ochronnych, z powodu swojego kwasowego charakteru i braku utwardzaczy w postaci jonów wapnia i magnezu.
Biała korozja jest zjawiskiem typowym dla cynku i jako taka nie jest powodem do reklamacji (patrz norma PN-EN ISO 1461). Można ją łatwo usunąć za pomocą miękkiej szczotki mosiężnej lub specjalnych środków czyszczących. Jeśli konstrukcja ocynkowana ma być dodatkowo pomalowana, należy całkowicie usunąć ewentualnie obecną białą korozję. Najlepiej wykonać to za pomocą obróbki Sweepen.
Pasywacja kontra biała rdza
Wysoka skuteczność powłok antykorozyjnych z cynku ogniowego spowodowana jest m.in. jego zdolnością do pasywacji. W sprzyjających warunkach, tj. w suchym i wietrzonym środowisku, powierzchnia ocynkowanego elementu pokrywa się warstwą tlenku cynkowego, który na skutek wilgoci z powietrza stopniowo przekształca się na wodorotlenek cynkowy. Z czasem wodorotlenek wchodzi w reakcję z dwutlenkiem węgla w atmosferze, tworząc nieco bardziej stabilny węglan cynku, hamujący dalsze utlenianie.
Zjawisko pasywacji polega na zdolności cynku do naturalnego wytwarzania warstwy ochronnej (tzw. patyny), która znacząco spowalnia jego korozję. Gdy ocynkowane konstrukcje są przechowywane lub transportowane w niekorzystnych warunkach, utrudniających pasywację to cynk zamiast patyną, pokrywa się białym, kredowym nalotem. Innymi słowy, biała korozja występuje głównie w sytuacjach, gdy świeży ocynk jest narażony na długotrwałe działanie wilgoci w otoczeniu bez właściwej cyrkulacji powietrza.
Jak przeciwdziałać białej korozji?
Aby zapobiec występowaniu białej korozji, trzeba przede wszystkim zadbać o prawidłowe magazynowanie ocynkowanych elementów. Konstrukcje powinny być składowane na kantówkach w miejscach o odpowiedniej wentylacji, aby umożliwić odparowanie wilgoci i swobodny przepływ powietrza, co pozwoli na pełne utwardzenie warstwy ochronnej z patyny. Należy również unikać kontaktu ocynku z kwaśnymi oparami oraz wodą, powstałą na skutek skraplania pary w mocno zanieczyszczonym otoczeniu.
Patyna charakteryzuje się świetną przyczepnością oraz dość dobrą odpornością mechaniczną i chemiczną w obojętnym lub lekko zasadowym środowisku. Niemniej jednak jej szary, matowy kolor może mieć negatywny wpływ na walory estetyczne powłoki antykorozyjnej. Alternatywą dla samorzutnie powstającej patyny jest pasywacja chemiczna, oferowana przez niektóre ocynkownie. Sztuczna pasywacja polega na zanurzeniu ocynkowanego elementu w lakierze akrylowym na bazie wody, co nie tylko zabezpieczy ocynk przed białą rdzą, ale sprawi, że na dłużej zachowa on swój blask i srebrzystą barwę.