Na podstawie różnych przypadków uszkodzeń należy stwierdzić, że w określonych warunkach bizmut zwiększa agresywność kąpieli cynkowej wobec materiału wanny cynkowniczej, tzn. prowadzi do znacznie zwiększonego miejscowego zużycia wanny. Bizmut w zbyt dużym stężeniu atakuje fazę δ1 oraz może także zmniejszyć przyczepność między fazą δ1 i fazą ζ, jak również Γ. W wyniku tego zmniejsza się ochronne działanie warstwy twardego cynku na ściany wanny i może dojść do większego zużycia wanny.
Podczas powstawania twardego cynku na ścianie wanny, dochodzi do wydzielenia wolnego ołowiu i bizmutu, ponieważ oba nie są rozpuszczalne w powstających fazach twardego cynku. Uwalniający się bizmut może prowadzić do opisanej wyżej reakcji. Jednak przynajmniej średnia zawartość ołowiu w kąpieli (0,3% do 0,5% wag.) przeciwdziała temu efektowi. Można przyjąć, że ołów neutralizuje uwalniający się podczas powstawania twardego cynku na ścianie wanny bizmut, poprzez tworzenie eutektyku PbBi. Dzięki temu zapobiega jego negatywnemu oddziaływaniu na fazy twardego cynku. Zawartość bizmutu poniżej 0,05% wag. wydaje się być wtedy bezpieczna, gdy zapewni się, że nie dochodzi do miejscowych wydzieleń.