Temperatura cynkowania jest najważniejszą wielkością wpływającą na przyrost powłoki.
Do 490°C (cynkowanie w temperaturze normalnej) dominuje jednak wpływ krzemu. Między 435°C i 460°C z wyłączeniem stali Sebisty wzrost temperatury powoduje zasadniczo wzrost grubości powłoki (na stalach Sebisty wzrost temperatury w tym zakresie temperatur zmniejsza grubość powłoki). W zależności od zawartości krzemu, a na stalach Sebisty także zależnie od temperatury cynkowania, powstają powłoki o różnych typowych strukturach.
Od 490°C do 530°C następuje wyraźny wzrost grubości powłoki liniowo zależny od czasu cynkowania, który jest podobny dla wszystkich stali. Jest to zadziwiające zwłaszcza na stalach niskokrzemowych, ponieważ poza tym przyrost powłoki jest tu hamowany i przebiega według parabolicznego równania kinetycznego reakcji. Struktura powłok dla wszystkich stali jest niezależna od zawartości krzemu w stali i podobna do struktury powłoki na stali Sandelina w temperaturze ok. 450°C.
Powyżej 530°C (cynkowanie wysokotemperaturowe) zasadniczo dominuje dla wszystkich stali paraboliczne równanie kinetyczne reakcji i struktura powłoki: faza δ1 + stop cynkowy względnie czysta faza δ1.