Wyroby ocynkowane ogniowo otrzymuje się w procesie cynkowania metodą ciągłą (cynkowanie taśm i drutów) oraz metodą nieciągłą w procesie cynkowania jednostkowego.
Powłoki cynkowe nanoszone na prefabrykaty z blachy i drutu metodą ciągłą, prawie nie zawierają faz stopowych i składają się tylko z czystego cynku (faza η). Powodem jest krótkie przebywanie w kąpieli cynkowej. Grubość takich powłok wynosi zwykle od 10 do 30 μm i odpowiednio do klasy stali poddają się one dobrze obróbce plastycznej. W normach określa się ich grubość w g/m2 w odniesieniu do obu stron.
W procesie cynkowania ogniowego stosuje się, poza prawie czystymi stopami cynku, także stopy ZnAl5, ZnAl55, ZnSi(8 do 11) (DIN EN 10326). Powłoki cynkowe wytworzone z tych stopów są bardziej odporne na korozję oraz dosyć stabilne temperaturowo i bardziej podatne na obróbkę plastyczną.
Metodą jednostkową cynkuje się (np. wg PN-EN ISO 1461) wyroby gotowe. Otrzymane powłoki cynkowe zawierają kruche fazy stopowe ZnFe, dlatego też możliwości formowania po cynkowaniu są bardzo ograniczone. Nie można ich giąć ani poddawać obróbce plastycznej. Grubości tych powłok, w zależności od wyrobu i gatunku stali, są znacznie większe od grubości uzyskiwanych w metodzie ciągłej.
Rury i tym podobne półprodukty cynkuje się analogicznie metodą półciągłą.