Obowiązujące normy to m.in. PN-EN 10020, 10025 i 10027. Normalizują one nazwy skrócone, które w zależności od sposobu ich tworzenia zawierają różne informacje. Poza tym normy te podają informacje o zalecanym zastosowaniu stali (np. S dla stali konstrukcyjnych), o ich mechanicznych właściwościach, jak zdolność do obróbki plastycznej, granica plastyczności, wytrzymałość udarnościowa, jak też zdolność do obróbki plastycznej na zimno i spawania (Kategoria 1). W wymienionych normach znajdują się również wskazania o zdolności stali do cynkowania (symbol D). Normy zawierają także w odniesieniu do Kategorii 2 dodatkowe wskazówki o chemicznym składzie stali. Chodzi tu jednak najczęściej o stosunkowo ogólne określenie przedziału zawartości od/do, które służy zapewnieniu jakości stali, a w szczególności jej właściwości mechanicznych. Informacje o dokładnym składzie chemicznym, który jest istotny przykładowo dla procesu cynkowania ogniowego, najczęściej nie są zawarte w oznaczeniu stali.
Inna możliwość to oznaczanie za pomocą numerów materiału. Oznaczenia tego rodzaju zawierają numer grupy głównej materiału (1 dla stali), numer grupy stali (stale podstawowe, stale jakościowe, stale szlachetne) oraz oznaczenie cyfrowe gatunku.
Podobnie – ale niestety nie w ten sam sposób – oznacza się żeliwo i cynk zgodnie z normą PN-EN 1560 względnie DIN EN 1179.