Konstrukcje ocynkowane (np. rury wodociągowe) mogą ulegać równomiernej korozji powierzchniowej oraz korozji miejscowej (korozja wżerowa, korozja selektywna).
W przypadku wody bieżącej, szybkość korozji (równomierna korozja powierzchniowa) zależy prawie wyłącznie od wartości pH tej wody. Alkalizacja – np. za pomocą NaOH, Na2CO3 czy Ca(OH)2 do wartości pH ok. 10 – zmniejsza korozję, a zakwaszenie zwiększa. W praktyce oczyszczania wody dodaje się także ortofosforany, które działają jak inhibitory hamujące korozję.
Poważniejsza jest sprawa korozji miejscowej. Można ją jednak oszacować za pomocą tzw. współczynników anionowych. Przyjmuje się, że chlorki i siarczany (czynnik 2) oraz zwykle także azotany przyspieszają korozję miejscową, natomiast wodorowęglany ją zmniejszają. Więcej w normie DIN EN 12502.
W napowietrzonej wodzie morskiej, w porównaniu do wody słodkiej, ubytek korozyjny powłok cynkowych jest znacznie większy (ok. 10 μm/rok). Magnez zawarty w wodzie morskiej, ogranicza jednak ten ubytek, który inaczej byłby jeszcze większy.