Historia cynkowania ogniowego

Najwcześniejsze zastosowanie cynku przez człowieka było powiązane z produkcją mosiądzu oraz leczeniem ran. Rzymianie za czasów Cesarza Augusta, topili tlenkowo-węglanową rudę cynku wraz z miedzią, by otrzymać mosiężne przedmioty. Persowie wykorzystywali siarczan cynku do ochrony przed zapaleniem spojówek. Cynk nadawał się do stopu z innymi metalami, dlatego też początkowo był wykorzystywany do produkcji monet.

W okresie średniowiecza, o cynku i jego fizyczno-chemicznych właściwościach wiedziano już więcej, sam metal uznano za ósmy pierwiastek naturalnie występujący w skorupie ziemskiej. Do końca XVIII wieku sprowadzany był z Indii przez co uchodził za wyjątkowo drogi.

W 1740 roku w Wielkiej Brytanii po raz pierwszy wytopiono stal. Dwa lata później we Francji dzięki pracom Malouin’a odkryto możliwość nanoszenia powłoki cynkowej przez zanurzenie konstrukcji stalowych w kąpieli tego metalu. Wiek XVIII przyniósł zatem największy postęp w dziejach cynkowania.

Przemysłowe zastosowanie metody Maloun’a nie było jednak możliwe, aż do 1836 roku kiedy wynaleziono metodę czyszczenia powierzchni żelaza przez trawienie. Odkrycie to pozwoliło wykorzystać cynkowanie ogniowe na szerszą skalę. Jednak ówczesny sposób cynkowania nie wiele różnił się od stosowanego po dzień dzisiejszy.

Pierwsze ocynkownie, w których zanurzanie niewielkich konstrukcji stalowych opierało się na prostych metodach manualnych, powstały około 1840 roku. Wraz z nimi na światowym rynku usług pojawiły się ocynkowane wyroby z blachy tj. wiadra, konewki, wanny kąpielowe, druty i konstrukcje żelazne. Przyczyniło się to w znacznym stopniu do popularyzacji cynkowania ogniowego wśród poszczególnych odbiorców oraz do rozwoju metody.

Wiek XIX to nieustanny rozwój produkcji cynku wraz z coraz szerszym zastosowaniem stali.

Współcześnie cynkowanie ogniowe stanowi dynamicznie rozwijającą się technologię, dysponującą nowoczesną metodologią i zaawansowanym zapleczem instrumentalnym.